‘Hij zegt dat ik wel erg veel uren werk en dat ik me moet afvragen of dat de resultaten van mijn zoon beïnvloedt.’ Huilend vertelt ze me dit verhaal.

Ons gesprek over hoe ze het resultaat van haar verkoopgesprekken kan vergroten krijgt een onverwachtse wending.

De schoolresultaten van haar zoon zijn onder de maat.
Hij zit op de middelbare school, en is 16 jaar.
Zijn cijfers zijn onvoldoende en nu trekt de school aan de bel.

Zijn mentor wilde een gesprek met haar over de schoolresultaten van haar zoon, en natuurlijk wilde ze, als betrokken ouder, graag contact daarover.

Nooit had ik gedacht dat ik op het matje geroepen zou worden over het aantal uren dat ik werk

‘Hoezo hebben we het niet gewoon over de schoolprestaties van mijn zoon en hoe hij zijn resultaten weer kan verbeteren.
Hoe kan het dat er van uit gegaan wordt dat er een oorzakelijk verband is tussen mijn zakelijke ambitie, het aantal uren dat ik werk, en het wel of niet slagen van mijn kind op school?
Wat maakt dat mijn echtgenoot, die fulltime werkt, die vraag niet gesteld wordt?’

Ze voelt zich onheus bejegend

Alsof ze zich moet rechtvaardigen voor haar zakelijke ambitie.
Alsof haar zakelijke ambitie, of überhaupt het feit dat ze werkt schadelijk is voor haar zoon.

Haar verhaal komt er in horten en stoten uit.
Ze heeft het er eigenlijk nog met niemand anders over durven hebben.
Dat komt omdat ze bij zichzelf merkt dat ze zich wel eens schuldig voelt over het aantal uren dat ze werkt.
Terwijl ze weet dat dat onzin is, dat ze zich niet schuldig hoeft te voelen.

Maar, toch…

Ze werkt meer dan de meeste vrouwen die ze kent

De mentor raakte ook wel een gevoelige snaar bij haar.
Want ze heeft wel vaker het gevoel dat ze zich min of meer lijkt te moeten verdedigen voor haar keuzes.

Ze kan niet ontkennen dat ze gelooft dat haar kinderen ook haar tijd en aandacht nodig hebben.
Die geeft ze ook, volop.

Hoeveel ze werkt is niet aan de orde

Ze is een goede moeder, én ze is goed in haar werk, én het kan prima naast elkaar.
Dat gunt ze haar eigen kinderen, zoon én dochter ook.

‘Het kan toch niet waar zijn dat ik me zou moeten rechtvaardigen voor het aantal uren dat ik wel of niet werk?
Waar en hoe kan ik mijn zoon ondersteunen in het behalen van zijn beoogde schoolresultaten.
Dat is waar het over moet gaan en daar wil ik een gesprek over voeren met de mentor. Niet over het aantal uren dat ik werk en of hij dat wel of niet goedkeurt.’

‘En dat is wat ik ga doen.’ Zegt ze aan het eind van ons gesprek.

En daar gaat ze, met rechte rug, opgeheven hoofd, trots op haar werk en leven

Op de keuzes die ze daarin maakt.
Volop bereid verantwoordelijkheid te nemen, sociaal gelijkwaardig, voor zichzelf én voor haar zoon.
Zij kan zich weer op haar werk concentreren én in verbinding zijn met haar omgeving.
Zichzelf zijn, zonder stress en schuldgevoel.
Zo kan ze haar zoon leren dat ook te doen.

bgreatinbusiness, sparkle & shine
Greta Krijgsman

P.S. Ben je toe aan een bedrijf dat meer past bij jou? Meer ideale klanten helpt daar bij. Download gratis: 45 manieren om meer ideale klanten te krijgen—>