Waarom ik mijn live dag af zei en ander gezondheidsgedoe

Soms gaat het dus gewoon even niet.

Niet rechtsom, linksom, op wilskracht of zelfs op hartkracht. 

Nee, gewoon even niet.

En dat is best spannend als ondernemer toch?

Ja, even ging het nog. Best wel lang eigenlijk. Ik had al vaker met dit bijltje gehakt immers. Er was al vaker een flinke uitdaging waardoor ik mijn aandacht moest verdelen over mijn bedrijf en mijn gezondheid of zorg voor mijn gezin.

En nu, de afgelopen maanden had ik een keuze gemaakt. Het was helder waar mijn focus, en aandacht en tijd lag: bij de fysieke én mentale zorg voor een volwassen thuiswonend kind na meerdere medische ingrepen. En mijn werk moest in een beperkt aantal uren. Mijn bedrijf kon dat dragen. Mijn verdienmodel was ernaar ingericht. Dat had ik immers al opgelost na eerdere uitdagingen.

Ik dacht wel dat mijn bedrijf het dragen kon, maar hield ik mezelf misschien voor de gek? Er waren immers zoveel afleidingen geweest de afgelopen jaren. Dingen die aandacht vroegen. Grote dingen weliswaar. En mijn bedrijf voelde niet meer licht, het voelde al een tijdje zwaar.
Was dit persoonlijke besluit dan misschien een vlucht? Gebruikte ik het toch als een excuus om niet 100% voor mijn bedrijf te gaan? Ondermijnde ik mijn eigen succes? De goeroes zeggen toch altijd dat waar een wil is, er ook een weg is? Dat je een manier vindt om door te gaan als die vonk voor je bedrijf er is?
Ook al is het niet het geijkte pad, maar aangepast aan je eigen situatie, je zoekt je weg. Dat zeggen ze. En zo zat ik er altijd in, maar ik voelde het niet meer zo en dus vroeg ik me oprecht af of ik vluchtte, en voelde ik dat ik faalde.

Ik ging het kritische stemmetje geloven. Terwijl ik echt wel beter wist! Hoe kan de fysieke verzorging van een gezinslid na een medische ingreep nou een vlucht zijn? Feit is dat het uren per dag kostte, gebroken nachten opleverde etcetera. En ik wist dat het geen vlucht was. Het was geen excuus. Zoals niks de afgelopen jaren waardoor ik mijn bedrijf anders inrichtte en mijn focus verdeelde een vlucht of excuus was,

Het was een bewuste keuze. Het leven is niet maakbaar. Het overkomt je terwijl je andere dingen had bedacht. En dan stel je prioriteiten en maak je keuzes die voor jou en je situatie werken. Daar heb ik altijd 100% achter gestaan.

En dus liep ik mijn eigen weg. Paste ik aan waar nodig. Een helpende vraag die ik mezelf altijd stel om de druk weg te nemen is deze: ‘Hoe kan het, gezien de huidige situatie, makkelijker?’

Daarom ging ik ook gewoon voor De Schaamteloos Ambitieus & Succesvol dag. Die moest gewoon doorgaan, ook al kon ik niet zo vol voor de werving gaan als ik anders gedaan zou hebben. Ook al voelde ik mijn energieniveau al die weken dat ik voor mijn kind zorgde, hard naar beneden gaan. Niet mijn enthousiasme voor de dag, wel de energie die ik ervoor beschikbaar had.

Ik paste aan, maakte keuzes en stelde in dit geval ook mijn verwachtingen bij.

Ik dacht: ‘het komt wel goed, op de dag ben ik er 100%. Zo is het altijd geweest.’ Ik schakelde extra hulp in, focuste op mijn waarom, visualiseerde de dag vol energie en wat ik wilde brengen voor de deelnemers. Paste het programma aan naar nog meer plezier. Het programma werd ook helemaal schaamteloos ambitieus & succesvol als Greta ;).
En dus ging ik door. Eigenlijk heel logisch. Het voelde ook heel logisch.

Ik ging door en pepte mezelf steeds weer op. Maar het lukte niet. Ik negeerde de signalen, terwijl ik voelde dat het dit keer anders was, maar ik stond mezelf niet toe om dat te geloven. Dat was ook precies waarom ik in de valkuil stapte om toch door te gaan. Als ik mezelf niet meer kon oppeppen waar dat vroeger altijd lukte dan gebruikte ik de zorg voor mijn kind tóch als excuus, dacht ik (ja, ik ben best kritisch op mezelf en mijn beweegredenen). Dan was mijn vuurtje weg en dus zie je wel, dan had ik er stiekem gewoon geen zin meer in. En dus gaf ik mezelf juist nog meer op mijn kop en ging door. Waar ik eigenlijk even had moeten stoppen… Wat ik nu weet en toen niet door had is dat je soms te moe bent. Hoe leuk je een feestje ook vindt en hoeveel zin je er normaal gesproken ook in hebt, op zeker moment ben je moe en moet je rusten. Dat je dan even geen zin meer hebt ligt niet aan het feestje, maar aan dat je moet rusten. Mijn lijf gaf aan dat dát het geval was: ik was moe.

En toen gebeurde het. Een flinke heftige maar korte griep met hoge koorts schakelde me gewoon uit. Ik had geen keus meer: ik moest de Schaamteloos Ambitieus & Succesvol dag afzeggen. Die had ik niet zien aankomen, hoe zorgvuldig ik ook verschillende scenario’s uitstippel voor zo’n dag voor als er iets anders loopt dan gepland. Nog nooit zegde ik iets af, er was altijd een manier. Maar nu dus even niet. Nu ging het even niet. Tja, wie niet luisteren wil, moet maar voelen…

Potverdorie, met moeite zei ik af. En ik leerde dat afzeggen voor een live dag die ik organiseerde, zelfs als ik ziek was, voor mij ook nog niet iets was wat ik helemaal schaamteloos kan doen…

En helaas bleef het daar niet bij. Lichamelijke klachten die ik al geruime tijd heb, speelden op en ik moest direct gezien worden door de huisarts. Met onzekerheid als gevolg: voorlopig aan de medicijnen en wachten op uitgebreid onderzoek van een specialist om de oorzaak van mijn klachten te achterhalen.

En ik voel me alsof ik ben beland in een tussenland. 

Waar ga ik nu naartoe?

Waar kan ik op varen?

Even lekker rusten, dobberen dus. En eigenlijk voelt dat dobberen voor nu best wel goed. Het plezier waar ik zo naar verlang en van ben weer voorrang te geven. ‘Het is jouw bedrijf, jouw feestje’, dat is al jaren mijn favoriete quote en businessmodel. Mijn bedrijf mag weer een feestje worden.
De keuzes die ik gemaakt heb, zijn passend voor mij. Geen excuses, geen vluchten en zeker geen falen. Maar in de waan van alles wat er speelde was ik de vlaggetjes vergeten op te hangen. Ik had er simpelweg geen ruimte meer voor.

Die ruimte begin ik weer te voelen. Ik ga weer nieuwe vlaggetjes ophangen. Die passen bij de ruimte die er nu is. Mijn aanbod en verdienmodel worden ook weer een pleziermodel. Hoe dat precies vorm krijgt weet ik nog niet. Misschien verandert er weinig, misschien ook best veel. Het kan nog alle kanten op.

Ondertussen heb ik een nieuwe datum geprikt voor de Schaamteloos Ambitieus & Succesvol dag.  

En ik kies voor een ondertitel die makkelijker praat.

En hoewel die totaal businesswise onverstandig is, maakt die me wel heel blij. Dus vaar ik er sowieso wél bij.
Ik ben helemaal in mijn sas. Met de S.A.S. dag.

Tegelijkertijd voelt het ook spannend iets te plannen, want het ging dus even niet en nu zit ik in dit tussenland.

Maar is dat niet waar we ons sowieso altijd al bevinden?
En dit werkelijk ten diepste te beseffen maakt het makkelijker, met de stroom mee. En dat is eigenlijk gewoon weer veel lichter en zelfs ook leuker, ook al valt de stroom soms echt verre van mee.

En gaat het daarom ook gewoon wel.

Mijn hart trekt even aan de bel.

En dit keer luister ik wel.